Spotkanie w Positano

 

"Żadna sympatia ani miłość nie wytrzyma, gdy przebywa się za dużo ze sobą". 

To było moje pierwsze spotkanie z autorką  – Golliardą Sapienzą  – pierwsze i z pewnością nie ostatnie. Zamówiłam Sztukę radości i pewnie niedługo przeczytam. Po książkę sięgnęłam bardzo spontanicznie. Przeczytałam opis i moje czytelnicze przeczucie powiedziało mi, że to ta. Odpowiednia dla mnie i we właściwym momencie. 

Podeszłam do niej z pewnym dystansem. Odkrywałam ją z pewnym zafrapowaniem, z nieśmiałością, jaką się ma, gdy się sięga po coś nowego. Po historie, które prowadzą w nieodkryte tereny i przeszłość.  W nieodkryte dekady, historie i meandry świata. To, co nieznane, zawsze intryguje, wciąga bardziej. Tak też było w tym przypadku. 

I... Nie zawiodłam się, zostałam zaczarowana. 

Spotkanie w Positano to historia dwóch kobiet, każda z trochę innego środowiska, z innego świata. Chwilami wydaje się, jakby każda z nich żyła w innej epoce. Obie poznają się w niezwykle urokliwym miasteczku we Włoszech. Od jednego spotkania, od krótkiej wymiany zdań, zaczyna się przyjaźń na całe życie.  Niełatwa przyjaźń, ponieważ w niej kryje się wiele historii i tajemnice. To niezwykła opowieść o relacjach, ludzkich przeżyciach i doświadczeniach. W tle zjawiskowe miasteczko, cudowni ludzie. Czytając powieść, przeniosłam się do Włoch, choć nigdy tam nie byłam... 

,,– Burza była zbyt natarczywa, a cisza po niej zbyt cicha". (s.72)

Może w wymiarze moich podróży, nie byłam w tym kraju i moje oczy nie widziały. Aczkolwiek czytając tę powieść ma się wrażenie, że się jest. Moja głowa przeniosła się do Włoch, do Positano. Miałam takie odczucia, jakbym znajdowała się tam z bohaterkami, jako trzecia postać. W swojej wyobraźni widziałam ich oczami to miejsce. Odkrywałam i marzyłam, by je zobaczyć, to cudowna podróż. 

,,[...] nawet najpiękniejsze domy, całkiem jak ludzie, mogą stać się nie do zniesienia, jeśli się ich raz na jakiś czas nie opuszcza [...]". s. 61

Książka tak bardzo mnie wciągnęła, a właściwie można by powiedzieć, upoiła mnie sobą. I przeczytałam ją prawie całą jednego dnia. Autorka tak ją napisała, że mnie przychodzą dwa słowa, które opisują tę powieść  – ona uwodzi i jest zmysłowa. 

"To była prerogatywa przyjaźni i czyniła ją ona może nawet czymś większym niż miłość.
W miłości ryzykuje się zawsze uwięzienie przez drugą osobę". (s.110). 

To, co jeszcze bardzo podobało mi się w tej historii, to opis relacji i naprawdę sporo takiego zastanowienia nad człowiekiem i jego życiem w społeczeństwie. O miłości, o przyjaźni, są takie fragmenty, które wręcz chwilami trzeba przemyśleć. Niektóre zostaną w sercu, inne przefiltruje głowa. Z innymi musi się zmierzyć. To jest w niej niesamowite. Bo z jednej strony nam tego nie narzuca, a z drugiej zaprasza do analiz. 

Jest w niej i literatura piękna, kobiecość,  historia, włoskie klimaty, ale i coś z rozmyślań. 

Jeśli macie ochotę dać się uwieść tej książce, to zachęcam do sięgnięcia i zapisania tytułu!

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Księgarni Tania Książka

Zapraszam serdecznie, do zaglądania do działu Beletrystyki i Literatury pięknej!

Paulina_Possi