Pokazywanie postów oznaczonych etykietą egzemplarz recenzencki. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą egzemplarz recenzencki. Pokaż wszystkie posty

Asystent

 


Do napisania recenzji Asystenta Pani Patrycji zbieram się już tak długo, że aż wstyd. Otrzymałam egzemplarz recenzencki już jakiś czas temu i przeczytałam książkę, minęło sporo czasu, a ja nadal mam pustkę. Ta historia jest naprawdę świetna! I tak sobie myślę, że mój problem z napisaniem opinii jest powiązany właśnie z tym, że nie wiem co napisać, żeby dobrze ją oddać, a jednocześnie nie zaspojlerować. Mój brak słów równa się w tym wypadku historii, która wgniotła mnie w fotel, a ja zupełnie dałam się wciągnąć i zaskoczyć. Jeśli były jakieś sugestie, to ja ich nie zauważyłam.

Opis:
Czytając powieść poznajemy Bruna, mężczyznę, który przeszedł poważną operację mózgu. Na początku wydaje się, że wszystko jest w najlepszym porządku i Bruno będzie mógł wrócić do swojego życia, do pracy i obowiązków. Okazuje się, że nie jest tak dobrze jak oczekiwano, po operacji zaszły zmiany i mężczyzna nie może spać. Noce stają się bezlitośnie długie, a on nie może zmrużyć oka. Szuka rozwiązań, ale one i nieprzespane noce prowadzą go do klubu, niezwykłego miejsca, gdzie spotyka ludzi takich jak on i ją, tajemniczą kobietę ー M. Gdzie jawa, gdzie sen? Jak połączyć fakty i zrozumieć co zaszło?

Opinia:
Asystent to powieść, która zdecydowanie potrafi wciągnąć od pierwszych stron, nawet niejednego sceptyka, którym to ja okazałam się na początku. Po prostu wnikałam w tę historię i chwilę minęło zanim zrozumiałam co tak naprawdę tam zaszło. Przez ponad połowę historii towarzyszymy bohaterowi w jego poszukiwaniach i zrozumieniu co się właściwie stało, dlaczego nie może spać. Dlaczego zmienił funkcjonowanie i żyje w nocy, a śpi w dzień. Gdy Bruno stara się odnaleźć źródło problemu, a nic z tego nie wynika, najpierw jest zagubiony i wycofany, później stara się korzystać z nocy. A gdy wie, że lekko przeholował zaczyna poszukiwać rozwiązań.  Nocne spacery niosą ze sobą tajemnicę, którą pragnie odkryć, a my w raz z nim chcemy się dowiedzieć co skrywają pewne drzwi. Tajemnica za tajemnicą, gdzie jedno się wyjaśnia, tam drugie pozostawia pytania. Autorka zdecydowanie potrafi utrzymać czytelnika w napięciu. 

Z pewnością mogę powiedzieć, że wcześniej takiej historii nie czytałam, choć w mojej czytelniczej drodze jest sporo perełek, to jeszcze na taką historię nie trafiłam. Czy mogę powiedzieć, że to jakieś novum w literaturze? Poniekąd tak. Aczkolwiek staram się tu nie zdradzać, co dokładnie się wydarza, bo to zabiera przyjemność czytania. Ową tajemnicę, o której wspomniałam wyżej. Zdecydowanie książka Was nie rozczaruje, a mam nadzieję zaskoczy.



Czytaj dalej

Poduszka na parapecie, Izabella Agaczewska


 


Poduszka na parapecie, to trzecia książka Pani Izabelli, którą miałam ogromną przyjemność przeczytać. Cieszę się, że mogę się z Wami podzielić recenzją na temat tej historii.


W powieści występują trzy główne postaci. 1. Narratorka 2. Jadwiga 3. Dagmara. Pierwsza z nich jest postacią, która komentuje wydarzenia, wprowadza czytelnika w przestrzeń Krakowa, spogląda na bohaterów z pewnej perspektywy. Jej opis jest pierwszoosobowy, jednak w stosunku do Jadwigi i Dagmary jej relacja jest z jednej strony trzecioosobowa, choć czasem się zastanawiam, czy nie powinno się powiedzieć; narrator wszechwiedzący. Z pewnością ciekawy zabieg literacki, który zwraca uwagę podczas lektury, dość mocno. Przynajmniej w moim odczuciu.

Jadwigę poznajemy jako pierwszą z dwóch. Widzimy jej codzienność, obowiązki, poznajemy jej psiego towarzysza, ale też drugiego, tego mniej lubianego - samotność. Im więcej stron za nami, tym bardziej jesteśmy wstanie zobaczyć, jak bardzo Jadwiga jest uwikłana w swoje nietrafne obserwacje, nie sprawdzone domysły, jak bardzo sama odbiera sobie możliwości obcowania z innymi i bycia potrzebną. Czego z jednej strony chce, a z drugiej sobie zaprzecza i odbiera te możliwości.  Zamknęła się w swoim bezpiecznym, (za przeproszeniem) ograniczonym życiu, egzystuje. Nałożyła łatki starości, żyje przeszłością, ale też bardzo surowo ocenia sąsiadów... Nie jest łatwą bohaterką, przyznam, że chwilami niemiłosiernie mnie irytowała. Jednak wraz z zagłębieniem się w tę opowieść, troszeczkę udaje się zmienić perspektywę i spojrzeć na bohaterkę inaczej. Tego zdradzać nie będę.

Dagmara, to z jednej strony ogromne przeciwieństwo Jadwigi, z drugiej... może dwóch zupełnie różnych pokoleń nie dzieli rzeczywiście aż tak dużo?
To młoda kobieta, która chce uchodzić za wielką zaradną, taka trochę Zosia samosia. Tylko czy naprawdę? Czy za odgrywaniem wielkiej bogini zaradności - nie ukrywa się właśnie samotność w wybranym i nowym życiu, a tęskni się za tym odrzuconym i rodzinnym?




Poduszka na parapecie to historia, która sięga bardzo głęboko do nas jako ludzi, do istot, które żyją w pewnej zależności od siebie. Istot społecznych. Czy można naprawdę się od tego oderwać? Hmmm, nie wiem co na to filozofowie. Natomiast autorka pokazuje nam, że samotność chwilami może być dobra, ale taka jakiej doświadcza Jadwiga i Dagmara są czymś destrukcyjnym, co tylko z pozoru wygląda na wygodne i bezpieczne. To relacje są nam potrzebne, bo bez nich zatracamy wiele cennych rzeczy. Pani Izabella w powieści podjęła trudny temat, którego czasem sobie nie uświadamiamy, bo jest w nas bardzo mocno zakotwiczony, lub my sami zamykamy się jak w szklanej kuli. Po tej historii można spojrzeć na siebie i swoje relacje z dystansem.

Po raz trzeci autorka niesamowicie mnie zaskoczyła swoimi obserwacjami i analizą ludzkich działań. Sięga po trudny temat, ale mierzy się z nim odważnie, z empatią, odrobiną humoru i nutką pięknej wrażliwości na bliźniego. Nie wiem, kogo autorka obserwowała, ale wiem, że opisała to na wysokim poziomie.


Dagmara i Jadwiga nie należą do łatwych bohaterek, zdaje sobie z tego sprawę, jednak nawet jeśli macie wobec nich skrajne odczucia, o proszę o jedno; wytrwajcie do końca tej powieści. Warto!

Polecam!

Za możliwość przeczytania Poduszki na parapecie serdecznie dziękuję Pani Izabelli. Za książki, niesamowite dedykacje, za zaufanie! 

Autorem zdjęć jest mój tato, a na zdjęciach ja :P. 

Paulina Ochęcka
Czytaj dalej