Nowości od Wydawnictwa Niezwykłego

Cześć Moi drodzy, 

dziś chciałabym Wam przedstawić kilka nowości od wydawnictwa Niezwykłego. 

Bardzo interesujące książki, które warto przeczytać. 

Dzieci Sendlerowej

OPIS 

Ta książka opisuje niezwykłe losy Ireny Sendlerowej. To opowieść o kobiecie, która dzięki niewiarygodnej odwadze, determinacji i nadziei, podejmując ogromne ryzyko, uratowała przed śmiercią lub deportacją do obozów zagłady 2500 żydowskich dzieci.

Irena Sendlerowa ukryła ich nazwiska w butelce i schowała ją pod starą jabłonią na działce swojego przyjaciela. Miała nadzieję, że po wojnie dzieci zostaną odnalezione przez swoich bliskich. Nie mogła jednak przewidzieć, że 90% krewnych uratowanych przez nią dzieci zginie.

Nazywana Aniołem z warszawskiego getta. Do dzisiaj jest symbolem walki o godność człowieka, szukania nadziei, tam, gdzie już jej nie ma, a także słuchania głosu, który mówi, że trzeba pomagać tym, którym dzieje się krzywda.

W 1942 roku Irena, jako pracownik opieki zdrowotnej, uzyskała zgodę na wchodzenie do warszawskiego getta. Tam, chodząc od drzwi do drzwi, prosiła rodziców i krewnych, aby pozwolili jej wydostać ich dzieci za mury. Namawiała swoich przyjaciół i sąsiadów, żeby pomogli jej je ukryć. Wraz ze współpracownikami opieki społecznej oraz ruchu oporu stworzyła całą siatkę przerzutową. Dzieci były transportowane kanałami, tajnymi przejściami w opuszczonych budynkach, schowane w trumnach lub pod ubraniami.

Ta książka to opowieść o odwadze, miłości i człowieczeństwie, które bardzo jasno świecą nawet w chwilach, kiedy wszystko gaśnie. 

Dłuższy opis 

Wydarzenia w Warszawie za niemieckiej okupacji i dokonania grupy ludzi, której przewodziła Irena Sendlerowa, to zdumiewająca historia godna wielkiej powieści. Niniejsza książka jednak zasadniczo należy do literatury faktu. Moimi źródłami były dokumenty, w tym spisane własnoręcznie przez Irenę wspomnienia i zapisy jej wywiadów, świadectwa dzieci, które ocaliła, i jej współpracowników (a także ich dzieci), pamiętniki i biografie ludzi, którzy spotykali ją na swojej drodze, publikowane wywiady, rozmowy prywatne, akademickie opracowania na temat wojennej Warszawy, wizyty w wielu opisanych miejscach, a także gruntowne badania w archiwach w Warszawie, Berlinie, Londynie, Nowym Jorku i Jerozolimie.

Jednak często, jak to w przypadku każdej „tajnej komórki”, dokumenty historyczne są ze sobą sprzeczne, a wątki nikną nierozwikłane. Pewne aspekty tej opowieści były zbyt niebezpieczne, by mówić o nich po wojnie, zwłaszcza za rządów komunistów w Polsce, więc niektóre świadectwa z konieczności są bardzo wybiórcze. Sama Irena pisząc posługiwała się czasami pseudonimami, które należy rozszyfrowywać (szczególnie gdy pisała o Adamie). Należy też wyważyć prawdę młodzieńczej nierozwagi oraz kwestie wynikające z pobożności w podeszłym wieku. Pewne historie o chwalebnych wyczynach chcemy opowiadać dla własnych celów emocjonalnych. Przede wszystkim istnieją nie zawsze zgodne ze sobą wspomnienia, przytaczane dziesięciolecia po wydarzeniach, wielu różnych świadków poszczególnych zajść, których ci w pełni wówczas nie mogli rozumieć. W doniesieniach medialnych czy w publikowanych wywiadach wyraźnie widać ślady wszystkiego, co „umknęło w tłumaczeniu”.

W skomplikowanym okresie po wyzwoleniu Warszawy nie wszyscy życzyli sobie, żeby ich losy – nieważne jak heroiczne – były opowiadane, a niniejsza książka nie rości sobie prawa do miana pracy encyklopedycznej. W przypisach zasygnalizowałam kilka nieopowiedzianych historii oraz zagubionych dla tej opowieści nazwisk (choć część pojawia się w innych relacjach). Niektórzy z najważniejszych współpracowników Ireny Sendlerowej – ludzie pokroju Wandy Drozdowskiej-Rogowicz, Izabeli Kuczkowskiej, Zofii Pateckiej, Róży Zawadzkiej, Wincentego Ferstera, Jadwigi Bilwin czy Heleny Merenholc – są tu tylko wzmiankowani lub nie zostali opisani wcale. Najczęściej wynikało to z tej prostej przyczyny, że nie byłam w stanie znaleźć wystarczających informacji na temat ich życia i ich wojennej działalności. Ponadto na kartach jednej książki nie da się należycie opisać losów dwudziestu, trzydziestu bohaterów. Sama Irena zaliczała tych ludzi do swoich najodważniejszych współpracowników.

Powinnam również zaznaczyć, że niniejsza biografia opisuje jedynie wczesne życie Ireny Sendlerowej. Nie licząc krótkiego epilogu, nie próbowałam udokumentować złożonych doświadczeń rodzinnych, miłosnych i politycznych, które kształtowały jej długie życie po 1945 roku. Historia stalinizmu i poststalinizmu w Polsce to także swego rodzaju holokaust, a Irena musiała w tym czasie mierzyć się z zupełnie nowymi zagrożeniami i represjami.

We wszystkich tych przypadkach musiałam ocenić, które szczegóły są bardziej wiarygodne, i wyciągnąć wnioski, opierając się na zdrowym rozsądku, mojej opinii o osobistych motywacjach bohaterów oraz materiale źródłowym. Kiedy uznawałam, że pomimo luk rozproszone fakty oraz sposób, w jaki się łączą (opierając się o znany kontekst oraz charakter danej osoby), można dokładnie zrozumieć, to taką historię bez dodatkowych zastrzeżeń opowiadałam, uważam bowiem, że należy to uczynić. W niektórych przypadkach obejmowało to ekstrapolowanie z kontekstu historycznego, by ustalić kolejność wydarzeń oraz szczegóły pewnych związków czy spotkań członków komórki o niesprecyzowanej tożsamości. Owe szczegóły we wszystkich przypadkach wspierają się na rusztowaniu znanych faktów, ale gdy w owym rusztowaniu pojawiały się luki (a czasami są one znaczne), wyciągałam wnioski na podstawie mojego osądu oraz szerszej wiedzy na temat okresu historycznego, a także ludzi, o których pisałam. Inny autor, korzystając z tego samego rusztowania, mógłby opowiedzieć inną historię. Czytelnicy zainteresowani podążaniem moją ścieżką i wyciąganiem własnych wniosków, być może zgoła odmiennych, mogą prześledzić moje badania w przypisach. Jestem również otwarta na korespondencję z czytelnikami poprzez moją uczelnianą skrzynkę mailową.

Opowiadając niniejszą historię, pozwoliłam sobie na jeszcze jedną swobodę w potraktowaniu archiwów oraz źródeł historycznych. W kilku przypadkach przedstawiłam wgląd w uczucia lub przemyślenia bohaterów albo też przeformułowane dialogi. Te fragmenty opierają się o źródłowo odnotowane dialogi lub doświadczenia, ekstrapolację faktów historycznych lub też moje ogólne wyczucie charakterów i osobowości postaci nabyte w wyniku rozległych badań i gromadzenia wspomnień na ich temat. Ekstrapolowanie oraz rekonstruowanie wydarzeń z konieczności często bywało fragmentaryczne. Na przykład materiały wykorzystane do opisu Sylwestra 1942 roku obejmują zarówno stare zdjęcia zrobione tamtej nocy, wspominki jednego z uczestników na temat mieszkania Kukulskiej, jak i historyczne informacje na temat polskich tradycji noworocznych, inne wspomnienia z okresu II wojny światowej, a także ogólne wyczucie wsparte o naszą wiedzę o osobowości uczestników przyjęcia oraz relacji między nimi. W innych przypadkach Irena przedstawiła we wspomnieniach dokładne słowa swoich rozmówców, lecz jedynie streszczała treść własnych odpowiedzi, nie przytaczając ich dokładnie. Pisząc z perspektywy poszczególnych postaci, by pokazać, co mogły widzieć i czego doświadczać, zwłaszcza w scenach opisujących wydarzenia i miejsca w Warszawie, często polegałam na fotografiach z epoki, relacjach innych świadków, mapach oraz wywiadach prowadzonych w ramach projektów historii mówionej. Swoje najważniejsze źródła wskazuję w przypisach, a wszystkie źródła są wymienione w bibliografii.

Jest to historia jak zawsze nieco zamazana, której towarzyszą wszystkie zagrożenia czasu wielkiego mroku, jakim był Holokaust w Polsce, zarówno podczas II wojny światowej, jak i za późniejszych rządów komunistów. We wszystkich przypadkach jako historyk i naukowiec starałam się wyciągać jak najlepsze wnioski, po czym opowiadałam historię zdumiewającej grupy kobiet i mężczyzn, którzy ocalili od mroku tysiące dzieci. 

Lilianna 

OPIS

Pierwszy tom nowej serii autorki Dziewczyny ze złotej klatki i Nasze wczoraj

Tatuaż może być zbroją, czyjąś historią, którą poznaje się obraz po obrazie.

Lilianna zapomniała, czym jest bezpieczeństwo. Jedna lekkomyślna decyzja sprawiła, że już nie pamięta, jak wygląda dzień bez strachu, ale dla swojego syna – musi sobie przypomnieć.

Mat jest cenionym tatuażystą. Dawno zrozumiał, że tatuaż to nie tylko ozdoba na ciele. To szansa na ukrycie przeszłości i rozpoczęcie życia od nowa. Na to, żeby przykryć bolesną bliznę pięknym wzorem.

Ich pierwsze spotkanie jest pełne uprzedzeń. Mat widzi w Liliannie dziewczynę bez ambicji
i charakteru. A on gardzi ludźmi, którzy nie mają w życiu żadnego celu.

Jednak Mat szybko zrozumie, jak bardzo się myli, szczególnie kiedy zacznie odkrywać prawdę
o Liliannie, zapisaną na jej skórze.

Z piasku i popiołu

Amy Harmon 

Premiera 25.03.2020

OPIS

Włochy, rok 1943, Niemcy okupują większość kraju. I polują na Żydów.

Eva Rosselli i Angelo Bianco wychowywali się jak rodzeństwo, ale w końcu pomiędzy nimi stanęły polityka i religia.

Po latach zakochali się w sobie, lecz kościół wezwał Angelo i ten wybrał kapłaństwo.

Ponad dekadę później Angelo jest katolickim księdzem, a Eva – kobietą, która nie ma gdzie iść. By ochronić ją przed gestapo, mężczyzna decyduje się ukryć Evę w klasztorze, gdzie ta odkrywa, że jest tylko jednym z wielu chronionych przez Kościół katolicki, Żydów.

Ale Eva nie potrafi się ukrywać i czekać na lepsze czasy, podczas gdy Angelo ryzykuje dla niej wszystko. Jest wojna, wielu ludzi potrzebuje pomocy. Angelo i Eva przechodzą kolejne ciężkie próby oraz podejmują bolesne decyzje. W końcu będą musieli podjąć tę najtrudniejszą.

Książka znalazła się w finale Goodreads Choice Award w kategorii powieść historyczna.

Opinie

„Powieści miłosne Amy Harmon zawsze poruszają moje serce, ale książka Z piasku i popiołu poruszyła także duszę. To olśniewające dzieło”.

Mia Sheridan, autorka bestsellerów „New York Timesa”

„Byłam zahipnotyzowana. Książka sprawia wrażenie całkowicie autentycznej. Autorka świetnie utrzymała równowagę pomiędzy prawdą historyczną, fikcją a tematami dotyczącymi wiary. Z trudem łapałam oddech”.

Katy Regnery, autorka bestsellerów „New York Timesa”

„Właśnie skończyłam czytać i nie mogę przestać płakać. Ta powieść jest fenomenalna! Znakomity styl, heroiczna miłosna historia, przygnębiające wydarzenia. Musiałam przerywać lekturę, żeby złapać oddech”.

Schmexy Girl Book Blog

 „Piękna i zmysłowa książka. Tragiczna i wstrząsająca. Wojna. Miłość. Wiara. Wspaniała, pełna historycznych szczegółów. To czołg, który wedrze się w wasze serca i zostawi po sobie zgliszcza, na których zakwitną maki”.

Suanne Laqueur, autorka An Exaltation of Larks

O autorce

Amy Harmon jest autorką dziesięciu powieści, które stały się bestselerami „New York Timesa”, „Wall Street Journal” i „USA Today”, w tym nagrodzonej Whitney Award Prawo Mojżesza. Jej powieści historyczne, podnoszące na duchu romanse i książki dla młodzieży zostały wydane w dwunastu krajach.